از من از چهارده سالگی نپرس
از من شراب خانگی نپرس
از من رد کفش های کتانی
عاشقی در اولین نگاه
از گناه نوجوانی نپرس
از من از چهارده سالگی نپرس
از هزاران شراره نیاز
موج گیسوان رها در آفتاب
حسرت فراق دلبر همیشه بی وفا
جای بوسه های یار
از هیاهوی رنگ های شاد
از من از ستاره های نوجوانی ام نپرس
از من از التهاب شب امتحان بپرس
میله های سرد دیوار مدرسه
از صف صبحگاه
از شعار مرگ بر این و آن بپرس
از من از بی ترانگی بپرس
از مثلثات
از وصیت امام شان
از حماسه حضور
زنگ های اجباری نماز
از من از میهمانی خدا بپرس
نردبانهای تا آسمان... ا
...
دیگر نپرس
من خسته تر شدم
در درد مشترک با من برقص امشب
بگذار از نو من نوجوان شوم
بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام و مهر
انشالله همیشه زیبا و سالم و شاد زندگی کنید.
سرشار از آرامش ایمان به خدا و خالی از هیاهو و آتش جنس مخالف که بی مقدمه و بی هویت وارد زندگی ها می شوند و
گذرنامه و مجوز ورود آنها
غرایز کنترل نشده است: نه فهم و درک اصیل زندگی و شروع زندگی مشترک و وارد عرصه سختی ها و تلاطم های زندگی مشترک شدن.
حقیقتا همه ی ما محتاج عشق هستیم و عشق نیاز اصلی وجود ماست.
اما عشق کجاست؟ جز آن است که حقیقت عشق، فنا ناپذیری و زیبایی است و این ماهیت جاودانه ی عشق، تنها نزد یک نفر است. آن یک نفر جز خداست؟
خدا سرشار از عشق است. بی دریغ به ما می بخشد و چشم داشتی ندارد. این اگر عشق نیست پس چیست؟ این که ما نماز را (حرف زدن با او که عاشق ماست و دایم برای ما هدیه می فرستد: هوا، غذا، چشمی برای دیدن، قلبی برای عشق ورزیدن، گوشی برای شنیدن، زبان، دستی برای تایپ کردن و وبلاگ نوشتن و ....) اجباری می بینیم و خودمان دنبال عشق های مجازی می رویم که به سبب غرایز آنها را می جوییم، آیا این خیانت به عشق پاک خدا نیست؟ خدای مهربان خودش به ما فرمان ازدواج داده (عشقی پاک، تحت عنوان خانواده و آن هم برای رسیدن به عشق بزرگتر، یعنی خدا) اما همان خدا از ما خواسته، از بیراهه های عشق (رفاقت و عشق ورزی با مجوز غرایز حیوانی) دور باشیم.
فقط چند لحطه فکر کنیم.
فقط چند لحطه.
غرایز. جنس مخالف. خدا. عشق.
خدایی که سرشار از عشق است. سرشار.
اگر قلمم ضعیف بود و نتوانستم خوب بنویسم عذرخواهی می کنم.
حلال بفرمایید.
التماس دعا.